ละครสี่องก์
《四幕戏》
ผู้เขียน : ถังชี
เรื่องย่อโดย : หลินโหม่ว
เรื่อง “ละครสี่องก์” เป็นนิยายเรื่องใหม่ล่าสุดของถังชี เนื่องจากเป็นนิยายแนวปัจจุบัน ไม่ใช่แนวโบราณ จึงลองนำมาทยอยเล่าเป็นเรื่องย่ออย่างละเอียด หากเป็นที่สนใจอยากอ่านเป็นเล่มกันมากพอ ก็จะซื้อลิขสิทธิ์มาแปลให้อ่านค่ะ
เกริ่นนำ
ในวันนั้นเขาสองคนได้ขจัดความเข้าใจผิด กลับมาคืนดีกัน
เขาสองคนต่างได้ทราบความรู้สึกของกันและกัน แล้วเหมือนอย่างในนิทาน ที่นับแต่นั้นมาเจ้าชายกับเจ้าหญิงได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
เพื่อนรักของพวกเขาต่างเห็นว่าเขาสองคนเป็นสามีภรรยาที่เหมาะสมกันที่สุดในโลก รู้ใจกันมาก ต่างฝ่ายต่างรักกันอย่างลึกล้ำ ทั้งยังต่างหน้าตาดีมากและมีอารมณ์ขัน
ครึ่งปีให้หลังเขาสองคนมีลูกด้วยกันอีกหนึ่งคน เป็นเด็กผู้หญิง พวกเขาใช้ชื่อของดอกไม้มาตั้งชื่อให้ลูกสาวตัวน้อยผู้น่ารักอย่างรักใคร่...เนี่ยอวี่สือ (อวี่สือ แปลว่า วสันตกาล)
แต่ในนิทานอันแสนสุขเหล่านั้น มักจะมีมากมายที่พระราชาได้สูญเสียพระราชินีที่รักยิ่งไปในวัยที่ยังหนุ่มแน่น ดังนั้นยามเมื่อเจ้าชายได้กลายเป็นพระราชา เจ้าหญิงกลายเป็นพระราชินี ความสุขจึงได้สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว
นี่คือนิทานเรื่องหนึ่ง
คู่หลัก
นางเอก : เนี่ยเฟยเฟย
พระเอก : เนี่ยอี้
คู่รอง
นางเอก : สวีหลีเฟย
พระรอง : หร่วนอี้เฉิน
--------------------------------------------------------------
ที่ต้องมาลงเรื่องย่อหยั่งเสียงผู้อ่านดูก่อน เพราะนิยายเรื่องนี้ มีจุดอันตรายต่อยอดขายในไทยดังต่อไปนี้ค่ะ
1. จบเศร้าทั้งคู่เอกคู่รอง แต่จากที่ลองเล่าให้เพื่อนรอบตัวฟังจนจบ ทุกคนบอก ก็ถือว่าคู่เอกจบแบบสมหวังนะ ได้แต่งงานกัน มีลูกกัน และสุดท้ายได้อยู่ด้วยกัน ส่วนคู่รองที่ไม่ได้สำคัญ จบแบบไม่สมหวัง
2. มีความเป็นนิยายไซไฟผสมอยู่ เป็นส่วนที่มีความสำคัญกับเนื้อเรื่องมากพอสมควร แต่ไม่ได้ส่งอิทธิพลต่ออารมณ์โดยรวมของเรื่องมากเท่าไหร่ (ในไทย นิยายแนวไซไฟขายออกยากมาก)
แต่ข้อดีก็มีมากมายกว่าข้อเสีย เช่น
1. ฉากฟินจิกหมอนของพระเอกนางเอกมีเยอะ
2. อารมณ์ขันในเรื่องฮาจริงจังประสานิยายของถังชี
3. บุคลิกตัวละครโดดเด่นน่าสนใจทั้งพระเอก นางเอก และอีกหลายๆ ตัว
4. แนวคิดต่างๆ มากมายของชีวิต
ฯลฯ
มาค่อยๆ ตามอ่านไปด้วยกันนะคะ คิดเห็นอย่างไร เชิญคอมเมนต์กันได้ เพราะเรื่องนี้จะพิจารณาซื้อลิขสิทธิ์มาแปลหรือเปล่า ขึ้นอยู่กับจำนวนคอมเมนต์ของผู้อ่านเลยค่ะ ^__^
แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 2560, 12:12 โดย หลินโหม่ว