เลือกขนาดตัวอักษร : ก ก ก ก ก

 

 
บทนำ

ผืนแผ่นดินแห่งนี้แบ่งออกเป็นสองดินแดน คือป่ามายาและแดนมนุษย์ ป่ามายาคือสถานที่อันเป็นที่อยู่ของสัตว์อสูรนานาชนิด แดนมนุษย์คือที่อยู่ของคนสองกลุ่ม ได้แก่ มนุษย์ธรรมดา และ ผู้ใช้เวท

ผู้ใช้เวท คือกลุ่มคนซึ่งมีพลังเวทมนตร์มาแต่กำเนิด พลังเวทมนตร์เป็นสิ่งสืบทอดกันทางสายเลือด เมื่อแรกเกิดพลังเวทมนตร์จะอ่อนมาก จากนั้นจะเพิ่มขึ้นตามวัย

ผู้ใช้เวทแบ่งเป็น จอมเวท และ ผู้วิเศษ จอมเวทยังแบ่งได้เป็น จอมเวทชั้นล่าง จอมเวทชั้นกลาง และ จอมเวทชั้นสูง ส่วน ผู้วิเศษ คือผู้ใช้เวทที่มีพลังเวทมนตร์สูงเป็นพิเศษ ซึ่งมีเพียงห้าคนเท่านั้นในแดนมนุษย์

สำหรับผู้ใช้เวททั่วไป พลังเวทที่เพิ่มขึ้นตามอายุจะหยุดชะงักเมื่อถึงจุดจุดหนึ่ง และจุดจุดนั้นของผู้ใช้เวทแต่ละคนจะแตกต่างกันไป มีเพียงผู้วิเศษเท่านั้นที่พลังเวทมนตร์จะเพิ่มสูงขึ้นได้เรื่อยๆ โดยไร้ขีดจำกัดด้านอายุ ทำให้แม้แต่ผู้วิเศษที่อ่อนแอที่สุด ก็ยังมีพลังเวทมนตร์สูงกว่าจอมเวทชั้นสูงที่แข็งแกร่งที่สุดถึงสามเท่า และจุดสังเกตของผู้วิเศษ ก็คือปานรูปหยดน้ำสีแดงบนหน้าผากที่จะปรากฏขึ้นเมื่อผู้ใช้เวทคนนั้นได้รับสืบทอดความเป็น ผู้วิเศษ จากผู้วิเศษคนก่อนหน้า

นอกจากเหล่าผู้ใช้เวท คนอีกกลุ่มที่ครอบครองดินแดนนอกป่ามายาคือ มนุษย์ธรรมดา...มนุษย์ธรรมดาเป็นพลเมืองส่วนใหญ่ ในขณะที่ผู้ใช้เวทเป็นพลเมืองส่วนน้อยที่มีจำนวนน้อยกว่ามนุษย์ธรรมดาหลายร้อยหลายพันเท่า

เดิมทีมนุษย์ทั้งสองกลุ่มต่างอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ถ้อยทีถ้อยอาศัย ด้วยความที่ผู้ใช้เวทมีจำนวนน้อย และมีอำนาจในการบันดาลสิ่งเหนือธรรมชาติ เช่น เรียกลม เรียกฝน ซึ่งสามารถช่วยอำนวยความสะดวกแก่มนุษย์ธรรมดาในด้านการเพาะปลูกและการดำรงชีวิต ทำให้ผู้ใช้เวทได้รับความเคารพนับถือจากมนุษย์ธรรมดามาก

แต่แล้วได้เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธ์อันดีนี้ถูกทำลายลง และเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ จวบจนปัจจุบัน...

 

 หมายเหตุ : ตัวอย่างมีให้อ่านถึงตอนที่ 5

 

 

 

 

 

 

 

แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 2561, 17:30 โดย Admin