เลือกขนาดตัวอักษร : ก ก ก ก ก

6-7. กระบี่แห่งรักนิรันดร์ กระบี่กานเจียงและม่อเหยีย （挚情之剑干将，莫邪剑）
.
กานเจียงและม่อเหยียคือกระบี่สองเล่ม แต่ไม่มีผู้ใดสามารถแยกมันออกจากกันได้ กานเจียงและม่อเหยียคือคนสองคน ไม่มีผู้ใดสามารถแยกเขาสองคนออกจากกันได้เช่นกัน กานเจียงและม่อเหยียคือกระบี่สองเล่มที่กานเจียงและม่อเหยียสร้างขึ้น กานเจียงคือกระบี่เพศผู้ ม่อเหยียคือกระบี่เพศเมีย กานเจียงคือสามี ม่อเหยียคือภรรยา กานเจียงขยันขันแข็งยิ่ง ม่อเหยียอ่อนหวานยิ่ง ยามที่กานเจียงหลอมกระบี่ให้กับอู๋หวาง (เจ้าครองแคว้นอู๋) ม่อเหยียจะคอยพัดวีซับเหงื่อให้อยู่ข้างกาย สามเดือนผ่านไป กานเจียงถอนหายใจ ม่อเหยียเองก็น้ำตาไหล
ม่อเหยียทราบดีว่าเหตุใดกานเจียงจึงถอนหายใจ เป็นเพราะไม่สามารถหลอมยอดเหล็กน้ำพี้ที่เก็บมาจากขุนเขาต่างๆ ให้ละลายในเตาหลอมได้ เหล็กน้ำพี้ไม่หลอมละลาย ก็ไม่สามารถหลอมสร้างกระบี่ให้สำเร็จได้ กานเจียงเองก็ทราบดีว่าเหตุใดม่อเหยียจึงน้ำตาไหล เพราะว่าหากตีกระบี่ไม่สำเร็จ ตัวเขาก็ต้องถูกอู๋หวางประหาร กานเจียงยังคงถอนหายใจเช่นเดิม แต่แล้วในคืนวันหนึ่ง อยู่ๆ ม่อเหยียกลับยิ้มออกมา ครั้นได้เห็นม่อเหยียยิ้ม กานเจียงก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที
.
กานเจียงทราบว่าเหตุใดม่อเหยียจึงยิ้ม กานเจียงกล่าวกับม่อเหยียว่า “ม่อเหยีย เจ้าอย่าทำเด็ดขาด” ม่อเหยียมิได้เอ่ยอะไร นางเพียงแต่ยิ้ม ตอนที่กานเจียงตื่นขึ้นมา พบว่าม่อเหยียไม่ได้อยู่ข้างกาย กานเจียงดั่งถูกหมื่นศรทะลวงใจ เขาทราบว่าม่อเหยียอยู่ที่ใด ม่อเหยียยืนอยู่บนขอบเตาหลอมกระบี่ที่สูงตระหง่าน กระโปรงพลิ้วไสว ดูประดุจเทพธิดา รุ่งอรุณในยามเช้า ม่อเหยียมองเห็นเงาร่างของกานเจียงรีบร้อนวิ่งเข้ามาหาจากที่ไกลท่ามกลางแสงอรุณอ่อนจาง นางยิ้มแล้ว นางได้ยินกานเจียงตะโกนเรียกเสียงแหบพร่า “ม่อเหยีย!” ม่อเหยียยังคงยิ้มเช่นเดิม แต่น้ำตาได้ร่วงพรูลงมาในเวลาเดียวกัน กานเจียงเองก็น้ำตาไหล ท่ามกลางม่านน้ำตาที่พร่าเลือน เขามองเห็นม่อเหยียพลิ้วร่วงลง เขาได้ยินม่อเหยียกล่าวกับเขาในตอนท้ายว่า “กานเจียง ข้าไม่ได้ตาย เราจะยังคงได้อยู่ด้วยกัน”
.
เหล็กหลอมละลาย กระบี่สำเร็จโดยราบรื่น
.
หลอมกระบี่ได้สำเร็จ หนึ่งผู้หนึ่งเมีย มอบชื่อว่า กานเจียงและม่อเหยีย กานเจียงถวายเพียงกระบี่กานเจียงให้แก่อู๋หวาง ข่าวเรื่องที่กานเจียงเก็บกระบี่ม่อเหยียเอาไว้เองถูกอู๋หวางทราบเข้าอย่างรวดเร็ว ทหารจึงล้อมกานเจียงไว้อย่างแน่นหนา กานเจียงงอมือรับการจับกุม เขาเปิดกล่องกระบี่เอ่ยถามภายในกล่องอย่างสิ้นหวังว่า “ม่อเหยีย ทำอย่างไรเราถึงจะได้อยู่ด้วยกัน?” กระบี่พลันลอยวูบขึ้นมาจากกล่อง แปรเป็นมังกรขาวที่งดงาม เหาะเหินจากไป ขณะเดียวกันกานเจียงเองก็พลันสาบสูญร่องรอย
.
ขณะที่กานเจียงหายตัวไป กระบี่กานเจียงที่ข้างกายของอู๋หวางเองก็หายสาบสูญไปเช่นกัน และในอำเภอผินเฉิงอันกันดารซึ่งอยู่ไกลออกไปพันหลี่ ในทะเลสาบขนาดใหญ่นามว่าเหยียนผิงจิน (延平津) ได้ปรากฏมังกรขาววัยดรุณตัวหนึ่งขึ้นกะทันหัน มังกรขาวตัวนี้ทั้งงดงามและใจดี ช่วยเรียกลมเรียกฝนให้ชาวบ้าน อำเภอผินเฉิงที่กันดารค่อยๆ เพาะปลูกได้ราบรื่น พืชพันธุ์อุดมสมบูรณ์ ชื่ออำเภอเองก็เปลี่ยนจาก “ผิงเฉิง” (เมืองยากจน) เป็นเฟิงเฉิง (เมืองอุดมสมบูรณ์) แต่ชาวบ้านในท้องที่มักจะพบเห็นอยู่เสมอว่า มังกรขาวตัวนี้เฝ้ามองหาอยู่บนผิวทะเลสาบเหยียนผิงจินอยู่แทบทุกวัน ราวกับกำลังรอคอยสิ่งใด ยังมีคนเห็นอีกด้วยว่า ในดวงตาของมันมีน้ำตาเอ่อคลอ
ผ่านไปได้หกร้อยปี บังเอิญมีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนที่กำลังสร้างกำแพงเมือง เหลยฮ่วน นายอำเภอเมืองเฟิงเฉิงได้ขุดพบกล่องศิลาใบหนึ่งจากใต้ดิน ข้างในมีกระบี่เล่มหนึ่ง บนตัวกระบี่กลับสลักตัวอักษร “กานเจียง” เอาไว้ เหลยฮ่วนดีใจอย่างยิ่ง พกกระบี่ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือมานานเล่มนี้ไว้ข้างกาย
.
อยู่มาวันหนึ่ง เหลยฮ่วนเดินผ่านริมทะเลสาบเหยียนผิงจิน กระบี่ที่สะพายอยู่ข้างเอวพลันพุ่งออกจากฝักกระโดดลงไปในน้ำ ขณะที่เหลยฮ่วนกำลังตกตะลึง ผิวน้ำได้กระเพื่อมไหว มังกรดำขาวคู่หนึ่งพุ่งทะยานขึ้นมา มังกรทั้งสองพยักหน้าถี่ๆ ให้เหลยฮ่วนเป็นความหมายขอบคุณ จากนั้นมังกรทั้งสองเกี่ยวคอคลอเคลียกันอย่างรักใคร่ ดำลงไปใต้น้ำหายสาบสูญไปทั้งคู่
.
เหล่าชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในอำเภอเฟิงเฉิงมาหลายชั่วอายุคนพบว่ามังกรขาวที่น้ำตาคลอคอยเหลียวมองหาบนผิวทะเลสาบเหยียนผิงจิน ซึ่งกล่าวกันว่าอยู่มานานกว่าหกร้อยปีแล้ว พลันหายไปกะทันหัน และในวันถัดมา ในอำเภอกลับมีสามีภรรยาธรรมดาคู่หนึ่งย้ายเข้ามาอยู่อาศัย สามีเป็นช่างตีเหล็กที่เก่งกาจ ฝีมือเลิศล้ำอย่างมาก แต่เขาตั้งใจตีแต่เครื่องมือทำไร่ไถนาราคาไม่กี่อัฐเท่านั้น โดยปฏิเสธที่จะตีอาวุธมีคมซึ่งได้กำไรนับพันตำลึงทอง เวลาเขาทำงาน ภรรยาของเขามักจะคอยพัดวี ซับเหงื่อให้อยู่ข้างกาย ดังนั้น กานเจียงและม่อเหยียจึงเป็นกระบี่แห่งรักแท้