เลือกขนาดตัวอักษร : ก ก ก ก ก

BOSS จินตนาการพิสดาร เล่ม 1

ฝูเฉิน เขียน

บทนำ

เกมออนไลน์ที่น่าเบื่อ

ถ้ามีคนถามว่า : เกมออนไลน์คืออะไร?

เด็กจะตอบว่า : คือเกมบนเน็ตไง

วัยรุ่นจะตอบว่า : ของฆ่าเวลานานๆ ครั้ง

พ่อแม่จะตอบว่า : ตัวการที่ทำให้ลูกฉันสอบไม่ผ่านไงเล่า

ตำรวจจะตอบว่า : การ PK[1] คนจริงเวอร์ชันพัฒนา

นักธุรกิจจะตอบว่า : นั่นคือเงิน

จื่ออวี๋จะตอบว่า : นั่นคืองาน

ถูกต้อง...แค่งานเท่านั้น! ในยุคที่บอท[2]ผุดเป็นดอกเห็ด นักรบเงินหยวน[3]แพร่หลายไปทั่ว เกมออนไลน์น่ะไม่เหลือความสนุกให้พูดถึงไปนานแล้ว

เอื้อมมือไปหยิบโค้กที่ข้างคีย์บอร์ดดื่มไปอึก จื่ออวี๋พิงกลับลงในโซฟาเดี่ยวของตัวเองอย่างขี้เกียจ

สองวันแล้ว? หรือสามวันสองคืน? ชายหนุ่มจำไม่ได้แล้ว ยังไงตอนนี้เขาอยากแต่จะหลับ

เบนสายตากลับไปที่จอมอนิเตอร์อีกครั้ง นักดาบคู่ที่เขาฝึกยังโหมฟันใส่มอนสเตอร์[4]อยู่ตรงนั้น ความจริงไม่ต้องให้เขาดู ทั้งหมดเขาก็ตั้งค่าเอาไว้ในบอทเรียบร้อยแล้ว บางครั้งจื่ออวี๋ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคนกำลังเล่นเกม หรือว่าบอทกำลังเล่นคน?

ไม่ไหวแล้ว...ขืนไม่นอนอีกเรามีหวังได้บ้าแน่

ลดขนาดหน้าต่างบอทที่เล่นเองโดยอัตโนมัติทั้งห้าหน้าต่างลงเป็นเล็กสุด ชายหนุ่มแค่ปิดหน้าจอก็ปีนขึ้นเตียงทั้งชุดเดิม นอนบนเตียงเอียงศีรษะมองโต๊ะคอมพิวเตอร์ข้างตัว บนนั้นนอกจากจอมอนิเตอร์ ยังมีหมี่ผัดของสองวันก่อน ต้มหมาล่า[5]ของเมื่อวาน ขนมปังของวันนี้ สมุดเล่มเล็กไว้จดบันทึก โค้กที่ดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่ง...แถมเป็นโค้กขนาดสองจุดห้าลิตรเพื่อจะได้ไม่ต้องยุ่งยากวิ่งไปกลับ

เป็นนักเล่นเกมอาชีพมีหรือจะสบายได้...

สมองเริ่มจะเบลอระหว่างที่เยาะตัวเอง และในใจของจื่ออวี๋...คือความสับสนลังเลและจนใจที่ลึกล้ำยิ่งกว่า

“ตู๊ด...ตู๊ด...”

เสียงกริ่งเสียดแทงหูกระชากจื่ออวี๋ออกจากห้วงนิทรารมณ์โดยแรง

ห่าเอ๊ย! จะเป็นใครฉันก็จะฆ่ามัน!

มือหนึ่งคว้าโทรศัพท์ขึ้น ขอแค่แน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่ล่วงเกินไม่ได้ เขาจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทันที...คนที่รู้จักจื่ออวี๋ต่างรู้ดีทั้งนั้นว่า ตอนจื่ออวี๋อยากจะนอนหรืออดนอน อารมณ์ไม่ด้อยไปกว่าก็อดซิลล่าเด็ดขาด

“โหยวอวี่ (มีฝน) ออกเกมใหม่แล้ว”

เอ้อร์เลิ่งจื่อ...หนึ่งในคนที่ไปตีมอนสเตอร์เก็บเลเวลกับเขานี่เอง “โหยวอวี่” คือชื่อในเกมของจื่ออวี๋ ชื่อเต็มว่า “โหย่วสือโหยวอวี่” (มีฝนบางเวลา)

“เอ้อร์เลิ่ง ฉันไม่ได้นอนมาห้าสิบชั่วโมงแล้ว เข้าใจ๋?”

เอ้อร์เลิ่งถือเป็นเพื่อนสนิท ดังนั้นจื่ออวี๋จึงแค่บอกเขาด้วยน้ำเสียงเรียบมาก...มาก...เรียบเสียจนแม้แต่คนโง่ก็ยังฟังนัยที่จะสื่อออก

อีกฝ่ายเงียบไป คิดว่าคงจะรู้แล้วว่าตอนนี้จื่ออวี๋อยู่ในโหมดไหน

แต่เห็นได้ชัดว่าเอ้อร์เลิ่งยังไม่ตัดใจ เพียงแต่ถ้อยคำแพล็มการหยั่งเชิงอย่างระมัดระวังอยู่หน่อย

“เกมใหม่ชื่อ ‘สงครามเทพบรรพกาล’ (ซ่างกู่เสินจ้าน) นายเห็นโฆษณาหรือยัง?”

สงครามเทพห่านายสิ พ่อเมิงจะตัวใหญ่เท่าเทพยืน[6]แล้วนะโว้ย

“ไม่เคยเห็นและไม่สนใจ ห้าไอดีในมือเพิ่งจะฝึกได้แค่ครึ่งเดียว นายเองก็เป็นนักเล่นเกมอาชีพที่อาศัยเกมออนไลน์หากินเหมือนกัน ก็ฝึกได้ครึ่งเดียวเหมือนกัน นายคิดจะเปลี่ยนเรอะ?”

“งั้นก็ช่างเถอะ นายนอนต่อเหอะ ไว้ตื่นแล้วทักฉันบน MSN ด้วย ฉันมีธุระหานาย”

ฟังจบจื่ออวี๋ก็รีบ “อืม” ไปทีอย่างแทบจะรอไม่ไหวแล้วตัดสาย ในใจกลับคิดอย่างสะลึมสะลือว่า เอ้อร์เลิ่งจื่อก็ไม่ใช่นักเล่นเกมมือใหม่แล้ว ไหงครั้งนี้ถึงคิดโง่ๆ ได้? เกมใหม่มันต้องออกมาเดือนละสิบเกมยี่สิบเกมทุกเดือนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ฝึกได้แค่ครึ่งเดียวก็เปลี่ยนเกมน่ะไม่มีสิทธิ์จะเรียกว่ามืออาชีพหรอก ไอดีขายเอาเงินไม่ได้และเก็บไอเท็มดีๆ ไม่ได้ มันก็เท่ากับเปลืองเงินเสียเวลาเปลืองสมาธิเท่านั้น!

ความง่วงเข้าจู่โจมอีกครั้ง จื่ออวี๋ไม่มีเวลาคิดเรื่องเอ้อร์เลิ่งจื่อกับเกมใหม่อีก ชายหนุ่มขดตัวเข้าในผ้าห่มเริ่มหลับพักผ่อนอย่างแสนสุข