ตามอ่านเรื่องนี้อยู่เหมือนกันค่า ชอบดูพัฒนาการของนางเอกในเรื่องของการแสดง จะว่าไปโชก็มีข้อดี ตรงที่ทำให้นางเอกเข้ามาสู้วงการนี้ได้นะเนี่ย ส่วนเรื่องของเรนก็ลุ้นแล้วลุ้นอีก ตอนหลังๆ ได้อ่านอดีตของเรนแล้วรู้สึกว่าชีวิตคุณพี่ช่างน่ากลัวจริงๆ ดีนะที่มายืนในจุดนี้ได้ ท่าทางจะผ่านอะไรมาอย่างโชกโชนสุดๆ ไปเลย เป็นการ์ตูนอีกเรื่องที่้ติดตามแบบชิดขอบจอเลยค่ะ ตามอ่านสแกนตลอด พอเล่มจริงออกก็ซื้อเก็บ คนเขียนวางโครงเรื่องได้ดีมากๆ สนุกมากเลย ^^

http://tieba.baidu.com/p/1494574868?pn=1 ตอนที่ 187 ออกแล้วนะคะ อันนี้เป็นสแกนจีน (ออกเร็วจริงอะไรจริง)

เห็นด้วยค่ะว่าเล่มแรกๆม่ะค่อยหนุกเท่าไหร่ 

ตอนพี่ยืมมาอ่านเริ่มยืมแต่เล่มแรก แพวเปิดผ่านๆแล้วก็ข้ามไป

พี่ก็ยืมเล่มต่อๆไปมาอ่าน แพวอ่านเล่มแรกรู้สึกจะข้ามไปอ่านเล่มสิบเลย แอดวานซ์มาก 555 พออ่านจบค่อยตามไปเริ่มเล่มหนึ่งใหม่ 

ออกเร็วจริงๆ ด้วย แต่ภาพตอนนี้ดูแปลกๆ เนอะ ยาชิโร่หน้าพองเชียว อ้วนขึ้นหลายกิโล เรนก็ด้วย ท่านประธานผมสั้นกว่าปกติ ดูเป็นตอนที่รีบวาดยังไงชอบกล แต่หน้าเคียวโกะยังดูเหมือนเดิม

เคียวโกะเริ่มสันนิษฐานว่าส่วนลึกที่สุดข้างในตัวเรนที่ใครก็เอื้อมไปไม่ถึงน่าจะมีความมืดมิดอยู่ และเรนน่าจะเคยเกิดแรงกดดันด้านจิตใจอย่างรุนแรงจนเกิดบุคลิกที่สองขึ้นมาเหมือนกับตัวเธอเอง แถมเป็นบุคลิกที่สองที่เรนบังคับไม่ได้ด้วย เคียวโกะนึกไปถึงตอนที่ตัวเองแสดงเป็นนางฟ้าใน PV ของโช แล้วบังคับตัวเองให้แสดงตามบทตอนบีบคอโชไม่ได้ และคิดว่าเรนเองก็น่าจะเป็นเหมือนกัน

ดูจากท่าทีของเรนในตอนนี้ดูน่าห่วงอยู่แฮะ ดูคล้ายๆ เริ่มพยายามสร้างช่องว่างกับเคียวโกะเพื่อรักษาระยะห่าง แต่จะเพราะไม่อยากให้เคียวโกะเห็นตอนตัวเองหลุดอีกหรือเพราะอะไร ก็ต้องรอดูกันต่อไป

การแต่งเรื่องอะไรก็ตาม ยิ่งยาวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งแต่งให้เชื่อมโยงไม่มีหลุดได้ยาก คล้ายกับการวางอิฐบล็อกให้เรียงซ้อนกันขึ้นไปเป็นแถวเดียว ตอนวางก้อนแรกๆ ความสูงยังต่ำ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะมันจะล้มลงมา แต่ยิ่งวางสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งต้องระวัง เพราะพลาดนิดเดียวก็ล้มครืนลงมาหมด เพราะงั้นก็ไม่แปลกอะไรที่คนเขียนจะต้องใช้เวลาในการคิดแล้วคิดอีก วางแผนแล้ววางแผนอีก กว่าจะเขียนออกมาให้ต่อเนื่องและแนบเนียนได้สักตอน

ขอบคุณพี่หลินที่ช่วยสรุปให้ค่ะ >w< ตอนนี้ยังรอสแกนอิ๊งอยู่เลยค่ะ แต่ดูจากภาพแล้ว เหมือนคนเขียนกำลังค่อยๆ แก้ปัญหาของเร็นไปทีละนิดๆ สงสัยอนาคตเรื่องนี้ต้องยาวแน่เลยค่ะ อ่านบอร์ดนอกมา เป็นว่ามีเปิดปมเรื่องผู้จัดการของเคียวโกะแล้ว แต่ที่ผิดคาดคือ คิดว่าน่าจะกลับไปถ่าย Box R ต่อ แต่ดันไปโรงเรียนแทน = =" สงสัยคนเขียนต้ิงหาสถานที่ให้เคียวโกะในฐานะเคียวโกะได้คิดบ้างอะไรบ้าง ก็เลยออกมาเป็นเคียวโกะนั่งเหม่อในห้องเรียนซะอย่างงั้น ตอนหน้าออกวันที่ 2 พฤษภานะคะ สงสัยจะเปลี่ยนจากรายปักษ์เป็นรายเดือนซะแล้วล่ะค่ะ เรื่องนี้

พอดีกองถ่าย Boa R ผู้กำกับโทรมาแจ้งกะทันหันเช้าวันนั้นว่าติดขัดเรื่องเวลา เลยงดถ่ายหนึ่งวันน่ะ เคียวโกะขยันเรียน แทนที่จะแวยโอกาสโดดเรียนพักผ่อนไปเลยหนึ่งวัน ก็เลือกที่จะตะลีตะลานไปโรงเรียนแทน แถมรอบคอบขนาดพกทั้งชุดนักเรียนและชุดฟอร์มของ LOVE ME ติดกระเป๋าไปด้วย

ก็เป็นไปได้ว่าคนเขียนต้องการหาโอกาสให้เคียวโกะได้มีเวลาไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องของเรน เนื้อเรื่องเลยออกมาเป็นแบบนี้

พี่ว่าถ้าเขาออกเร็วแบบรายปักษ์ แล้ววาดภาพออกมาแย่ แถมเนื้อเรื่องอาจจะหลุดๆ ขาดๆ ด้ยอีกต่างหาก ก็ปล่อยให้เขาออกมารายเดือนไปเลยยังจะดีกว่าอีกนะ

ค่ะ แต่ก็แอบคิดว่าตอนที่แล้วต้องเบรคจากพี่น้องตระกูลฮีลไปเพื่อถ่าย Box R แท้ๆ ความจริงคนเขียนจงใจงดถ่ายเพื่อให้เคียวโกะหาที่นั่งย่อยข้อมูลรึเปล่า เพราะจะทำแบบนั้นในฐานะเซ็ตสึก็คงไม่สะดวกเสียด้วยสิคะ

แต่ตอนนี้แอบเห็นจุดเผาจริงๆ แหละค่ะ หน้าหนุ่มๆ อ้วนขึ้นจริงๆ ซะด้วย (สำหรับเร็น สงสัยคงเพราะมีเคียวโกะคอยทำกับเข้าให้เลยอิ่มหมีพีมันสินะ :P) ให้ออกเป็นรายเดือนก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะคะ เพียงแต่บางครั้งคนเขียนชอบแอบอู้ยาวเหมือนกัน

มีคนทำสแกนอิ๊งออกมาแล้วล่ะค่ะ มีสองเจ้า เจ้านึงแปลสวยมากแต่ยังทำออกมาไม่ครบ อีกเจ้านึงแปลได้ดีระดับนึง แปลครบทุกหน้าแล้ว แต่เนื้อหาที่แปลเหมือนหลุดๆ งงๆ อ่านแล้วเข้าใจไปคนละเรื่องกับที่พี่หลินสรุปเลยค่ะ แต่หนูเชื่อมือพี่หลินมากกว่า ระดับพี่หลินซะอย่าง ;)

ตอนนี้บอร์ดนอกกำลังถกกันว่าเคียวโกะนึกอะไรออก ส่วนใหญ่จะนึกไปถึงโบกัน มีบางส่วนคิดว่าเคียวโกะต้องพยายามออกตามหาสาวน้อยคนที่เร็นชอบแน่ๆ (โดยไม่รู้ว่าอยู่ใกล้ตัวกว่าที่คิด หุหุ) จนไปถึงขั้นเอาอดีตของเร็นไปเชื่อมโยงกับมิโอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าฝรั่งเค้าจะมั่วรึเปล่านะคะ เพราะอย่างที่บอก สแกนอิ๊งฉบับที่แปลเสร็จมันแอบหลุดๆ งงๆ อยู่

ปล. ภาษาไทยเล่ม 26 ออกมาแล้วนะคะ เมื่อวานไปหาในงานหนังสือปรากฏว่าหมด (แสดงว่าขายดีกว่าที่คิดเยอะนะคะ ไม่รู้ว่าเพราะกระแสละครไต้หวันที่มี SJ สองคนแสดงด้วยรึเปล่า) แต่คุณน้องสาวไปซื้อมาให้แล้ว ตอนนี้กำลังรออ่านอยู่ค่ะ หุหุ 

เคียวโกะนึกออกว่าตอนที่เธอใส่หัวไก่ตัวเป็ดไปหาเรนที่กำลังกลุ้มเรื่องแสดงบทคัทสึกิไม่ได้ เรนพูดให้ฟังทำนองว่าเขาความจริงที่เขาไม่ยอมพัฒนาความสัมพันธ์กับสาวม.ปลายคนนั้นไม่ใช่ติดขัดที่เธอยังเรียนม.ปลาย นั่นเป็นแค่ข้ออ้าง ต่อให้เธอจบม.ปลายเขาก็ต้องหาข้ออ้างอื่นมาทำให้ตัวเองเชื่อว่าจะคบกับเธอไม่ได้อยู่ดี ส่วนสาเหตุที่แท้จริงที่เขาคบกับเธอไม่ได้เพราะเขายังไม่อนุญาตให้ตัวเองมีคนสำคัญ (คนรัก) ในตอนนี้ได้ แล้วทำหน้าเศร้า (คือสีหน้าที่เคียวโกะนึกออก) อยู่ในเล่ม 12 ตอนแรกเลย

ฉบับจีนเองบางทีก็มีแปลผิดเหมือนกันนะ เท่าที่ได้ลองเทียบกับฉบับแปลของไทยดู แต่สแกนจีนตอนที่ 187 เท่าที่พี่อ่านดูก็รู้เรื่องดีอยู่

 

ตอนนี้บอร์ดนอกกำลังถกกันว่าเคียวโกะนึกอะไรออก ส่วนใหญ่จะนึกไปถึงโบกัน มีบางส่วนคิดว่าเคียวโกะต้องพยายามออกตามหาสาวน้อยคนที่เร็นชอบแน่ๆ (โดยไม่รู้ว่าอยู่ใกล้ตัวกว่าที่คิด หุหุ) จนไปถึงขั้นเอาอดีตของเร็นไปเชื่อมโยงกับมิโอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าฝรั่งเค้าจะมั่วรึเปล่านะคะ เพราะอย่างที่บอก สแกนอิ๊งฉบับที่แปลเสร็จมันแอบหลุดๆ งงๆ อยู่

ทำไมถึงเอาไปโยงกับมิโอะล่ะ? งง...

แก้ไขเมื่อ 7 เม.ย. 2555, 01:18 โดย

เดี๋ยวต้องไปหาอ่านซะแล้วล่ะค่ะ ช่วงนี้ที่อ่านอยู่มีแต่ที่ตามมานานแล้ว ออกปีละเล่ม บางปีก็ไม่ออก
อย่าง w-juliet ,gakuen alice ชอบการ์ตูนเรื่องยาวๆ ฮาๆ อย่างงี้จริงๆ ขอบคุณที่แนะนำค่ะ

ตอบแทน KawaiiSusu ที่แปลตอนพิเศษให้

 

หน้า 1
...ในส่วนลึกของจิตใจรุ่นพี่ซึรูงะ ซึ่งใครก็เข้าไปไม่ได้ มีความมืดดำอันลึกล้ำและกดดันอยู่
ไม่ว่าใครจะยื่นมือออกไป ก็ไม่อาจสัมผัสถึงความมืดดำอันลึกล้ำไร้ที่สุดนั้นได้ทั้งสิ้น
ทุกสิ่งทุกอย่างต่างจะหลอมสลายไปในความมืดดำ...สาบสูญไปจนไร้ร่องรอย


หน้า 2
ครืด
ยาชิโร่ "อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ เคียวโกะจัง..."


หน้า 3-4
เคียวโกะ  "ขอโทษนะคะ รุ่นพี่ซึรูงะ ฉันไปก่อนล่ะค่ะ!!"
เคียวโกะ "ว้ายยยย สายแล้วๆ!!"
ช่างแต่งหน้า "อ๊ะ เคียวโกะจัง ข้าวเช้า เธอลืมข้าวเช้าแล้ว!!" อย่างน้อยทานเจ้านี่ก่อนแล้วค่อยไปนะ


หน้า 5
ยาชิโร่ตกตะลึง "ฉันเพิ่งจะเคยได้เห็น...เด็กสาวม.ปลายที่วิ่งไปพลางกินขนมปังไปพลางเป็นครั้งแรกนี่แหละ..." แถมยังวิ่งไปร้องไปว่า "สายแล้วๆ" ด้วย

ยาชิโร่ที่ตกตะลึงซะจนเคียวโกะวิ่งหายลับไปแล้วก็ยังคงมองตามตาค้างอยู่


หน้า 6
เรนหัวเราะเบาๆ "เช้า (มาก) วันนี้มีโทรศัพท์มาบอกว่าเนื่องจาก(มีปัญหา)เกี่ยวกับเวลาของผู้กำกับ จึงหยุดการถ่ายทำหนึ่งวัน"

ยาชิโร่ "ก็เลยไปโรงเรียน?"


หน้า 7
ยาชิโร่ "เอาจริงเอาจังจริงๆ...เที่ยวเล่นให้สนุกตอนหยุดถ่ายทำกะทันหันน่ะดีออก"

เรน "เห็นเธอบอกว่าเพราะหยุดถ่ายทำกะทันหันน่ะสิถึงต้องไปเรียน"


หน้า 8
เรน "เห็นบอกว่าโรงเรียนน่ะจะดูถูกไม่ได้หรอกนะ"

ยาชิโร่ (ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ) "...พูดซะยังกับแม่บ้านมืออาชีพเลยนะ..." (เธอเป็นแค่เด็กวัยสิบกว่าปีที่(ควรจะ)รู้จักแต่การเที่ยวเล่นจริงๆ รึ... (แต่ว่า) กำหนดการวันนี้เปลี่ยนแปลงกะทันหันขนาดนี้ เธอยังอุตส่าห์พกชุดนักเรียนมาอีกนะ

เรน "นั่นสิ เธอบอกว่าเรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เกิดขึ้นเลยเสียทีเดียว จึงพกมาเผื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อนน่ะ" (แถมชุดฟอร์ม LOVE ME ก็พกมาด้วยนะ)


หน้า 9
ยาชิโร่ "ว้าว..."

ท่านประธาน "อะไรนะ!? เธอหนีไปได้!? ...ช่วยไม่ได้ งั้นกลับมาก่อนเถอะ"

เรน "เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?"

ท่านประธาน "เปล่า...ทีแรกฉันกะจะให้ลูกน้องไปส่งโมกามิซังไปโรงเรียนน่ะ"

เคียวโกะ "นักแสดงหน้าใหม่อย่างฉันน่ะถ้าไปทำงานก็ว่าไปอย่าง แต่นี่แม้แต่ไปโรงเรียนยังจะให้รถของบริษัทไปส่งอีกมันจะบังอาจเกินไปแล้วค่ะ"

ท่านประธาน "เธอทำหน้ายักษ์พูดทิ้งท้ายแบบนี้แล้ววิ่งเตลิดหนีหายไปเลยเหมือนนินจาสาวไงงั้น..."

ยาชิโร่คิดในใจ "ว้าว...ภาพนั้นเหมือนโผล่ขึ้นมาให้เห็นตรงหน้าเลยแฮะ..." (ต้องปล่อยพลังแฝงออกมาออกมา 70% แหงๆ...)

ท่านประธาน "...ฮื่อ...ใช่เลย"


หน้า 10
ท่านประธาน "ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะหาผู้จัดการให้โมกามิซังซักคนด้วยดีมั้ย แบบสุดเท่น่ะ"

ยาชิโร่ (เฮ้ย) "ความจริงไม่ต้องเท่มากก็ได้มั้งครับ..."

เรน "ใช่ครับ แบบนั้นไม่เลวเลยล่ะ ถึงเดิมทีพนักงานของ LOVE ME จะมีไว้เป็นนักแสดงตัวสำรองก็เถอะ แต่เมื่อคิดถึงผลงานที่โดดเด่นของเธอในตอนนี้กับสถานการณ์ในวันหน้าแล้ว ผมเห็นว่าเธอต้องการผู้จัดการสักคนครับ"

ยาชิโร่ "อะไร...ทำไมนายถึงพูดออกมาง่ายๆ ยังงี้...อย่างน้อยพูดอะไรทำนอง 'อย่างน้อยใช้ผู้จัดการหญิงเถอะครับ' ซักคำซี่!!"

เรน "หือ? ผู้จัดการเท่ๆ มีอะไรผิดหรือครับ?"


หน้า 11
เรน "รูปหล่อแถมยังเก่งน่ะ ดีออกไม่ใช่หรือครับ การที่ได้คุณยาชิโร่มาเป็นผู้จัดการให้ผม ผมรู้สึกสุขใจเป็นล้นพ้นเลยล่ะครับ"

ยาชิโร่ "...นายกำลังยั่วยวนฉันอยู่รึไง..." (ใจจริงของนายเป็นมารร้ายเรอะ แค่ผู้หญิงยังไม่พอ แม้แต่ผู้ชายก็จะล่อลวงด้วย ฉันไม่หลงกลไม้นี้ของนายหรอกเฟ้ย)

ยาชิโร่ "ตั้งแต่วันนี้ไปจะเรียกนายว่า "สัตว์มาร" โดยไม่เกี่ยวกับเพศแล้วกัน"

เรน "อ้าวๆ!? ...เกินไปแล้วนะครับ...ผมก็แค่พูดแสดงความขอบคุณที่มีต่อคุณออกมาตามตรงเท่านั้นเอง..."


หน้า 12
ท่านประธาน (จุดไฟ)
ยาชิโร่ "เรน พวกเราเองก็ควรจะไปกันได้แล้ว" (ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคุยเล่นเรื่อยเปื่อยนะ)

เรน "อ๊ะ นั่นสิครับ"
เรน "งั้น ท่านประธาน พวกเราเองก็"

ท่านประธาน "อือ..."
ช่างแต่งหน้า "เดินทางดีๆ นะ" (มะรืนนี้เจอกัน)


หน้า 13
ท่านประธาน "โอ๊ะ จริงสิ เรน"
เรน "อะไรครับ?"
ท่านประธาน "วันนี้หรือพรุ่งนี้ก็ได้ หลังเลิกงานแล้วถ้ามีเวลาว่างแวะมาที่บ้านฉันหน่อยนะ ฉันได้ชาหม่าอวี้หลานชั้นดีมาน่ะ"

ยาชิโร่ "...หม่า...อวี้หลาน...?" (ชาอะไรหว่า...?)

ท่านประธาน "นาย ชอบมากใช่มั้ยล่ะ?"


หน้า 14
ท่านประธาน "ฉันเลี้ยงเอง"
เรน "ขอบคุณครับ งั้นผมไม่เกรงใจล่ะนะ จะแวะไปแน่นอน"

* ตรง "จะแวะไปแน่นอน" นี่ ไม่แน่ใจว่าเรนพูดหรือท่านประธานพูด ถ้าท่านประธานพูด จะแปลว่า "อย่าเกรงใจเด็ดขาด"


หน้า 15
ท่านประธาน "หวา จะไม่มาแฮะ..." (ดูจากสีหน้านั้นนะ)

ช่างแต่งหน้า "ดาร์ลิ่ง เรนชอบชาหม่าอวี้หลานเหรอ?"

ท่านประธาน "ฮื่อ..." คิดในใจ "หมอนั่นน่ะไม่เคยเห็นแล้วก็ไม่เคยได้ยินชื่อชานั้นเลยแหละ" (ดังนั้น หมอนั่นน่าจะรู้สึกถึงสัญญาณของเราแล้ว "ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจ ก็เล่าให้ฉันฟังได้นะ" )

ช่างแต่งหน้า (หัวเราะเบาๆ) "เป็นชาที่เหมาะกับเรนมากเลยนะ...ชักอยากทานขึ้นมาแล้วสิ ดาร์ลิ่ง เรนไม่เป็นไรแถมยังดูร่าเริงมาก ดีจังเลยเนอะ"


หน้า 16
ช่างแต่งหน้า "ถึงจะเพราะงานนั้นเพิ่งจะเริ่มต้นก็เถอะ"

ท่านประธาน "อืม นั่นสิ" (เพราะว่า นี่แค่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น)

ช่างแต่งหน้า "แต่ก็ออกจะกังวลหลังจากนี้ไปนิดๆ อยู่ดีนะ" (ถึงพลังของเรนจะไม่มีวันหมดยังไงก็เหนื่อยแย่อยู่ดี...)

ท่านประธาน (เห็นหน้าหมอนั่นแล้ว ถึงจะไม่เต็มใจ ก็ต้องนึกอยากจะเชิญมาอยู่ดี)

ช่างแต่งหน้า "แค่ลองคิดดูก็รู้แล้วว่างานนั้นเป็นงานหนักที่เหนื่อยทั้งกายและใจมาก"

ท่านประธาน "นั่นสิ" (แต่ว่า หมอนั่นจะไม่เป็นฝ่ายมาหาเองเด็ดขาด หมอนั่นน่ะนะ)


หน้า 17
ท่านประธาน (ถ้าอย่างนั้น...จะเป็นยังไงกันนะ...)


หน้า 18
ในกรอบสี่เหลี่ยม : ดาวเด่นของนิตยสาร.... (จำชื่อไม่ได้) ชีชาง เหม่ยเซิน (โปจิริ)
ในกรอบสี่เหลี่ยม : มีรถรับส่ง (ในรถ : ผู้จัดการของเหม่ยเซิน)

โปจิริ (พูดโพล่ง) "ทำไมเธอถึงมาล่ะยะ!!!"

เคียวโกะ "หา?"

โปจิริ "คนอย่างเธอน่ะ ไม่ต้องมาโรงเรียนไปชั่วชีวิตก็ดีสิ!!" (ตึงๆๆ)

เคียวโกะ "...อะไรน่ะ..."


หน้า 19
เคียวโกะ "นี่มันเรื่องอะไรกัน...!?" (แฮ่กๆๆๆ) "อยู่ๆ ก็..."

ในกรอบสี่เหลี่ยม : เมื่อก่อนถึงจะบังเอิญได้เจอหน้ากันในห้องเรียนเหมือนปาฏิหาริย์ แต่ก็ไม่เคยแม้แต่จะสบตาด้วยเลย
เคียวโกะ "อรุณสวัสดิ์"
เพื่อนในห้อง "อรุณสวัสดิ์"
โปจิริ (เบือนหน้าหนี)

ในกรอบสี่เหลี่ยม : ตั้งแต่ถ่ายทำ PV ของโชเสร็จน่ะนะ...

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง วิชาเลข

อาจารย์ "งั้น...จะเริ่มสอนต่อจากเนื้อหาเมื่อวานนี้นะ" (กดๆ) "การสอบเลื่อนชั้นก่อนปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิจะสอบตรงนี้ ดังนั้นไม่ว่ายังไงก็ขอให้ทุกคนจำไว้ให้แม่นยำล่ะ..."

เคียวโกะ (ตกใจ) "ส...สอบ...!!"


หน้า 20
เคียวโกะ (คิดในใจ) "จะว่าไปคลาสศิลปินของโรงเรียนนี้มีคนมาเข้าเรียนน้อยมากตลอด ทุกคนต่างเลือกมาเรียนตอนวันที่ตัวเองว่างกันทั้งนั้น จนถึงก่อนปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิถึงค่อยจำเป็นต้องสอบเลื่อนชั้น!!" (ลืมไปเลย!!)

เคียวโกะ (คิดในใจ) "ไม่ได้...!! ทั้งกายใจทุ่มสู่บทเรียนเต็มพิกัด!!" (สายตาแน่วแน่)
(ถึงไม่คิดจะเสริมชดเชยบทเรียนที่ล้าหลังไปจนถึงตอนนี้ทั้งหมดให้ได้ภายในวันนี้วันเดียวก็เถอะ...)

อาจารย์ "...งั้น ถ้าคิดจะแก้โจทย์นี้ให้ได้แบบรวดเร็วละก็ เอา...(ศัพท์คณิตศาสตร์ ขอผ่าน)...มารวมกันก็ได้แล้ว...xxx...เคยเรียนมาแล้วตอนม.ต้น...รีบคิดให้ออกนะ...?"

(ตัวหนังสือที่ร่วงลงสี่ตัวคือศัพท์คณิตศาสตร์นั่น)


หน้า 21
เคียวโกะ (...เมื่อเช้ารุ่นพี่ซึรูงะ...ดูท่าทางอารมณ์ดีมาก หรือพูดให้ถูกต้องคือ (ดูท่าทางอารมณ์ดีมาก) ตั้งแต่ที่ได้คุยกับผู้กำกับเมื่อคืนนี้...)

(...ก็ใช่ว่า...มีตรงไหนที่ดูไม่เป็นธรรมชาติเป็นพิเศษหรอก) "อย่างน้อยก็ในสายตาของคนที่รู้จักแค่เปลือกนอกของ 'ซึรูงะ เรน' น่ะนะ" (แต่ฉันรู้สึกตงิดๆ ยังไงชอบกลว่ามีตรงไหนผิดปกติสักแห่ง)


หน้า 22
(เป็นต้นว่า...ต่อให้เป็นอารมณ์โมโห ก็จะใช้แผ่นแป้งที่ทั้งเจิดจ้าและหวานหยดห่อเอาไว้) *แผ่นแป้ง อาจจะแปลผิดนะ เพราะไม่รู้จักของนี้ของญี่ปุ่น

รอยยิ้มของสุภาพบุรุษจอมปลอม

(นั่นน่ะเหมือนกับ) "ถึงหน้าจะกำลังยิ้ม ในใจกลับไม่ได้ยิ้มเลยสักนิด..." (รอยยิ้มแบบนั้นน่ะนะ...)

(ยิ้มออกได้ ไม่มีทางหรอก ถ้าเป็นฉันละก็ ไม่มีทางยิ้มออกได้เลย เพราะว่า)


หน้า 23
(รุ่นพี่ซึรูงะ...)

อาจารย์ "เอาล่ะ งั้นวันนี้สอนถึงแค่นี้นะ..."

เคียวโกะ "หา...?"

อาจารย์ "ถ้าจำเนื้อหาในวันนี้ได้ทั้งหมด อย่างน้อยก็สอบผ่านได้แน่" (ทุกคนต้องจำให้แม่นๆ ล่ะ)

เคียวโกะ (คิดในใจ) "เฮ้ย!!?? อะไร...ร...เรียนจบคาบแล้ว...เฮ้!? โกหกน่า!! รอเดี๋ยวสิ"

เคียวโกะ (คิดในใจ : หนูไม่ได้ยินอะไรเลยนะ...!!!) "อ...อาจารย์คะ...รอเดี๋ยว..."

เพื่อนในห้อง "เหม่ยเซินจังๆ"


หน้า 24
แปลผ่านลวกๆ นะ ศัพท์วงการเพลง ไม่ค่อยรู้เรื่อง
เพื่อนในห้องซื้อแผ่น CD มั้งที่ข้างในคงจะแถมใบโฆษณาภาพบรรดานักร้องที่กำลังจะออกอัลบั้มใหม่ (คิดว่านะ) ในนั้นมีภาพโชด้วย โปจิริขอเฉพาะภาพโช ซึ่งเล็กจิ๋วยังกับแสตมป์ แต่เธอก็ดีอกดีใจชื่นชมมาก

เคียวโกะ (สายตาเวทนา) (...ฉันเข้าใจ...ฉันเองก็ เคยมีเวลาที่เป็นแบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน ดังนั้น ฉันเข้าใจ)


หน้า 25
เคียดแค้นชิงชังจนหน้ามืดตามัว
จนสูญเสียตัวตน
ไม่อาจควบคุมจิตใจตัวเองได้


หน้า 26
ถูกความสิ้นหวัง เฆี่ยนกระหน่ำจนยับเยินไปทั้งตัว...

เรน "...เมื่อกี้...ฉันยิ้ม...?"


หน้า 27
เคียวโกะ (คิดในใจ) "...หรือว่า...ภายในจิตใจของรุ่นพี่ซึรูงะ...จะมีตัวตนอีกคนของตัวเองที่เกิดขึ้นจากพลังในด้านลบอันรุนแรง (ตัวตนอีกคน) ซึ่งยึดครองได้แม้แต่สติของตัวเองอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ว่า"


หน้า 28
เคียวโกะ (คิดในใจ) "ท่านประธานเคยพูดด้วยนี่นะว่า..."

ท่านประธาน "สงสัยตอนนี้เขาจะกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่ แล้วยัง ต้องเอาชนะตัวเองอีกคนนั้นให้ได้ด้วย...

เคียวโกะ (คิดในใจ) "ถึงฉันจะไม่ได้ถามถึงสาเหตุก็ตาม...ถ้าหาก 'สาเหตุ' ที่ท่านประธานไม่สามารถบอกได้คือ..."


หน้า 29-30
เคียวโกะ (คิดในใจ) "เขตกับระเบิด*นั้นล่ะก็"

เคียวโกะ (คิดในใจ) "......ในส่วนลึกของจิตใจรุ่นพี่ซึรูงะได้ซ่อนเร้นความมืดดำอันลึกล้ำซึ่งใครก็ไม่อาจแตะต้องได้อยู่"

เคียวโกะ (คิดในใจ) "ต่อให้มีคนยื่นมือออกไป ก็ไม่อาจสัมผัสถูก...ของรุ่นพี่ซึรูงะ..."

*เขตกับระเบิด คือ เขตอันตราย ถ้าไปแตะต้องเขตกับระเบิดของใครเข้า คนนั้นจะฟิวส์ขาด

แก้ไขเมื่อ 8 เม.ย. 2555, 13:24 โดย

KawaiiSusu :

ตอนนี้บอร์ดนอกกำลังถกกันว่าเคียวโกะนึกอะไรออก ส่วนใหญ่จะนึกไปถึงโบกัน มีบางส่วนคิดว่าเคียวโกะต้องพยายามออกตามหาสาวน้อยคนที่เร็นชอบแน่ๆ (โดยไม่รู้ว่าอยู่ใกล้ตัวกว่าที่คิด หุหุ) จนไปถึงขั้นเอาอดีตของเร็นไปเชื่อมโยงกับมิโอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าฝรั่งเค้าจะมั่วรึเปล่านะคะ เพราะอย่างที่บอก สแกนอิ๊งฉบับที่แปลเสร็จมันแอบหลุดๆ งงๆ อยู่

แต่ที่เคียวโกะจะไปตามหาเด็กสาวม.ปลายที่เรนชอบนั่นมีความเป็นไปได้นะ เพราะเป็นคนเดียวที่มีโอกาสยื่นมือออกไปช่วยดึงเรนให้หลุดออกมาจากความืดดำได้มากที่สุด เพียงแต่ถ้าเคียวโกะไปถามจากยาชิโร่ แล้วยาชิโร่จะตอบว่ายังไง เรื่องไปถามจากเรนตรงๆ นี่คงค่อนข้างยากมั้ง หุหุหุ

ปล. ภาษาไทยเล่ม 26 ออกมาแล้วนะคะ

ขอบใจมากที่ช่วยบอกนะ ไปหาซื้อที่ร้านหนังสือนี่แหละสะดวกกว่า ^^


GeboGift :

เดี๋ยวต้องไปหาอ่านซะแล้วล่ะค่ะ ช่วงนี้ที่อ่านอยู่มีแต่ที่ตามมานานแล้ว ออกปีละเล่ม บางปีก็ไม่ออก
อย่าง w-juliet ,gakuen alice ชอบการ์ตูนเรื่องยาวๆ ฮาๆ อย่างงี้จริงๆ ขอบคุณที่แนะนำค่ะ

ด้วยความยินดีค่ะ ^^

กรี้ดลั่นบ้าน!!!!!!!!!! ขอบคุณพี่หลินมากเลยค่ะ อ่านเข้าใจขึ้นเยอะเลยค่ะ /me กระโดดกอด ตอนนี้มีมุข วิ่งไปกินขนมปังไป แล้วก็ 'สายแล้ว ๆ' ล้อเลียนการ์ตูนสาวน้อยเวทมนตร์ชื่อดังก้องโลกเรื่องนึงด้วยแหละค่ะ (อันที่จริงไม่แน่ใจว่าเรื่องอื่นมีรึเปล่า เพราะปกติไม่ค่อยอ่านการ์ตูนผู้หญิงเท่าไหร่ แต่นึกออกแบบจะๆ ก็เรื่องนั้นเรื่ิองเดียว เพราะเป็นมุขที่ใช้บ่อยมาก) ปัญหาของเร็นตอบยากนะคะว่าเคียวโกะจะแก้ปัญหายังไง ตอนนี้รู้สึกว่ายิ่งเป็นเคียวโกะเร็นจะยิ่งกั้นเข้าไปใหญ่ ไม่มีใครอยากให้คนที่ชอบเห็นด้านมืดของตัวเองอยู่แล้วล่ะค่ะ เลยแอบไม่ค่อยเห็นด้วยกับบอร์ดฝรั่งเท่าไหร่ แต่ถ้าเคียวโกะแคร์เร็นมากพอ (ซึ่งตอนนี้ก็มากอยู่แล้ว) และรู้ว่าตัวเองช่วยได้ก็คงช่วยอย่างเต็มที่ ถึงตอนนั้นเร็นก็อาจจะเปิดใจมากขึ้น แต่แนวโน้มในตอนนี้ยังไม่เห็นท่าทีแบบนั้นเลย สงสัยคนเขียนอาจวกกลับไปใข้มุขโบอีกรอบ ยังลุ้นอยู่ว่าโชจะโผล่มาตอนไหน แต่คงไม่ใช่ในตอนสองตอนนี้แน่ๆ แหละค่ะ โปจิริคงไม่เอาเรื่องที่เจอเคียวโกะที่โรงเรียนไปบอกโชหรอก แต่ปฏิกิริยาที่เคียวโกะเห็นโปจิริจะตัดรูปโชจากนิตยสารไปเก็บนี่ ดูเหมือนเคียวโกะจะเริ่มเดินออกห่างจากการแก้แค้นไปได้ไกลพอสมควรแล้วล่ะค่ะ แถมยังวกกลับมาเรื่องเร็นได้เร็วมาก คิดว่าต่อไปพอเคลียร์ปัญหาเรื่องเร็นแล้ว ก็คงมีเรื่องของเคียวโกะที่จะเคลียร์ปัญหาเรื่องโชต่อ ตามด้วยปัญหารักๆ และอาจตามมาด้วยปมเรื่องครอบครัวของเคียวโกะต่อ (คิดว่าถ้าเคียวโกะมีความรักอีกครั้งได้ก่อนถึงน่าจะมาเคลียร์เรื่องนี้ต่อได้ อาจต้องใช้ความช่วยเหลือจากหลายๆ ฝ่ายด้วย ทั้งป่ะป๊าคู ท่านประธานลอรี่ ฝ่ายพ่อแม่ของโช แล้วก็คู่สามีภรรยาเจ้าของร้านดารุมายะ) แอบสงสัยค่ะ ตอนนี้เคียวโกะจะเปลี่ยนไปเรียกเร็นเป็นรุ่นพี่แล้วเหรอคะ? หรือว่าปกติเวลาเคียวโกะคิดในใจก็จะเรียกเร็นแบบนี้? เล่มใหม่ภาษาไทยแอบอ่านแล้วหงุดหงิดอ่ะค่ะ รู้สึกเหมือนยังไม่ได้เกลาภาษาให้ดีก็รีบปล่อยออกมาก่อน (เพราะเล่มนี้ออกเร็วมากเมื่อเทียบกับเล่มอื่น) เดี๋ยวนี้รู้สึกว่ากรุงเทพหาร้านการ์ตูนยากขึ้นยังไงก็ไม่รู้สิคะ = =" ถ้าไม่เข้าไปสยามเลยก็หาร้านอื่นแทบไม่ได้เลยค่ะ ร้านตรงจามจุรีสแควร์ก็ของมาช้า แถวบ้าน(รัชดา-สุทธิสาร) ก็ไม่มีเลยซักร้าน มีแต่ร้านเช่ากับแผงนิตยสาร T^T ปล. บอร์ดนี้ห้ามใช้ emoticon > w -< สินะคะ
แก้ไขเมื่อ 8 เม.ย. 2555, 10:17 โดย

ดูเมะอ่ะครับ =.,= เมะตั้งแต่ปี 2006
ชอบตอนเคียวโกะเป็นนางฟ้า >< (ผิดไปนิด  นางมารน่าจะถูกกว่า = =")

ปล. พระเอกซึนเกิน ฮ่าๆๆๆ 

KawaiiSusu

ร้านการ์ตูนเปิดใหม่ตรงชั้นใต้ดินของฟอร์จูนไงน้อง เดินออกจากรถไฟใต้ดินตรงทางออกฝั่งฟอร์จูนแล้วเดินเลียบด้านหน้าห้าง เดินลงบันไดตรงไปชั้นใต้ดินจากด้านหน้าห้าง ที่มันจะมี 2 แห่งขนาบบันไดที่ขึ้นไปชั้นหนึ่งของห้าง บันไดแห่งที่อยู่ไกลกว่า เดินลงไปปุ๊บ ร้านการ์ตูนอยู่ตรงหน้าปั๊บ พี่ไปซื้อ Skip beat จากร้านนั้นแหละ ร้านกว้าง การ์ตูนเยอะ เดินสบาย ถ้าหาลำบากก็ถามพนักงานร้านให้ช่วยหยิบให้ไปเลย

แล้วก็มีอีกร้านชื่อ B books มั้ง อยู่ข้างเมเจอร์รัชโยธิน เดินเลยเมเจอร์รัชโยธินไปหน่อยนึง

สำหรับตอนที่ 187 นี่ คนอ่านจีนเขาวิจารณ์กันว่า คนเขียนจงใจยืดแบบเห็นได้ชัด ความคิดที่สามารถเขียนออกมาได้หมดในหน้าเดียว (ความจริงพี่ว่าหน้าเดียวก็เกินไป 2-3 นี่พอโอเค) ดันจับยืดซะกลายเป็นเนื้อเรื่องทั้งตอน 30 หน้า (อันนี้พี่ก็ว่าเกินไปอีก เพราะตอนนี้ก็มีหลายอย่างปนอยู่ที่ไม่ได้มีแค่เรื่องที่เคียวโกะใคร่ครวญเกี่ยวกับเรื่องของเรน) แต่ก็เห็นด้วยว่าคนเขียนจงใจยืด คนอ่านจีนยังบอกด้วยว่าตอนนี้น้ำเยอะมาก สไตล์การวาดก็ดูแปลกไป เหมือนกับคนเขียนเขี่ยส่งๆ เพื่อเตรียมหยุดยาว และตอนนี้ SKIP BEAT กลายเป็นการ์ตูนรายเดือนไปแล้ว ไม่ใช่รายปักษ์

มุกวิ่งไปกินขนมปังไป คงไม่ใช่เซลเลอร์มูนนะ...

เรื่องคิดแก้แค้นโช พี่ว่ามันจางลงไปเยอะตั้งแต่เคียวโกะหันมาทุ่มให้การแสดงอย่างจริงจังแล้วล่ะ ส่วนเรื่องที่เคียวโกะเรียกเรนเป็นรุ่นพี่ อันนี้ไม่รู้นะ พี่ก็แค่แปลไปตามภาษาจีน ซึ่งเขาใช้คำว่า "รุ่นพี่" ส่วนใช้มาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน

ก็มีโมโกะอีกคนนะที่น่าจะช่วยได้ ถ้าคิดจะช่วย แต่โมโกะยังดูไม่อกนี่ว่าเคียวโกะชอบเรนหรือเปล่า ถ้าดูออกว่าชอบ ก็อาจจะช่วยอีกแรง เพราะโมโกะรู้ชัวร์ๆ นี่ว่าเรนชอบเคียวโกะ

ตอนนี้บอร์ดจีนกำลังเดากันใหญ่ว่าใครจะมาเป็นผู้จัดการของเคียวโกะ มีหลายคนเดาว่าเป็นยาชิโร่ แบบเป็นผู้จัดการให้สองคนควบ ฟังแล้ว...ช่างไม่ค่อยใช้ความคิดกันเลยนะ ยาชิโร่ที่ต้องคอยตามประกบเรนเพื่อเป็นกันชนบรรดาแฟนๆ ให้เรนป้องกันเรนไปสาย จะแยกร่างมาดูแลเคียวโกะอีกคนได้ไงเล่า

ปล. บอร์ดนี้ห้ามใช้ emoticon > w -< สินะคะ

ใช้ได้นะ แค่เว็บบอร์ดสำหรับคุยกันเอง แล้วตรงหน้ายิ้มก็มี emotion ให้ใช้ด้วย เพียงแต่อย่าใช้ภาษาวิบัติเท่านั้น



Blackphoenix

ทำไงได้ การ์ตูนผู้หญิงนี่ พระเอกซึนเรียกคะแนนสงสารจากคนอ่านสาวๆ ไง

พี่ก็ชอบเคียวโกะตอนแต่งชุดนางฟ้าเหมือนกัน โดยเฉพาะสีหน้าตอนบีบคอโชครั้งที่สองนั่นชอบมากกกกกกก ฮาสุดยอด

ขอบคุณมากค่ะพี่หลินเรื่องร้านการ์ตูนตรงฟอร์จูน ปกติไม่ค่อยได้แวะลงตรงนั้น ติดรถไฟฟ้าปุ๊ปก็วิ่งถึงบ้านเลย (ถ้าแวะก็จะชอบแวะพวกเอสพลานาดมากกว่า central rama 9 ที่เพิ่งเปิดยังไม่ค่อยแวะบ่อยเท่า) วิ่งไปกินขนมปังไปนี่ หนูนึกถึงซากุระมากกว่าคะ (ฮา) สายแล้วๆ เปิดแทบทุกตอน แต่เรื่องคนเขียนจงใจยืดนี่เห็นมาพักนึงแล้วนะคะ แต่สองตอนก่อนหน้านี้ก็ถือว่ามีความคืบหน้าพอสมควร เลยคิดว่าตอนนี้เหมือนกับจับเรื่องยิบย่อยหลายๆ เรื่องมารวมๆ กันเพื่อเตรียมปูทางไปสู่อย่างอื่นมากกว่า ผู้จัดการของเคียวโกะ ไม่น่าใช่ยาชิโร่หรอกนะคะ ยาชิโร่แยกร่างไม่ไหวหรอกค่ะ แต่หวังว่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า ถ้าเป็นผู้ชายเท่ๆ อย่างที่ว่าจริงมีหวังเร็นได้หึงลมจับ (แต่ถ้าเป็นเกย์เท่ๆ ก็น่าจะไม่เลวอยู่นะคะ แต่ผู้จัดการเกย์คนนั้นอาจไปจีบเร็นแทน) เรื่องอีโมติค่อน พอดีว่าหนูใช้ safari ตอบกระทู้อยู่อ่ะค่ะ พอใช้ซาฟารีตอบทีไร ตัวอักษรได้ติดเป็นพรีดทุกทีเลยค่ะ = = ท่าทางตัวเว็บยังไม่ค่อยซัพพอร์ท

เห็นด้วยว่าขืนเป็นผู้จัดการผู้ชายเท่ๆ เรนมีหวังได้หึงหน้ามืดแน่...

ว่าแต่แอบคิดนะว่า ตอนที่ แorn ได้เจอกับเคียวโกะ ตอนนั้นเคียวโกะเรียนรู้แต่การอดทนๆๆ corn ก็เรียนรู้การอดทนอดกลั้นมาจากเคียวโกะ แต่วิธีการนี้ใช่ว่าจะใช้ได้ผลไปตลอด อาจเป็นความบังเอิญที่นิสัยส่วนลึกของทั้งสองคนคล้ายกัน ดังนั้น เมื่อดูจากผลลัพธ์แล้วก็เหมือนกันทั้งคู่นะ คือ

corn --> อดทนจนเก็บกด --> ฟิวส์ขาดระเบิดบุคลิกที่สองจากด้านมืดออกมา

เคียวโกะ --> อดทนจนเก็บกด --> ฟิวส์ขาดระเบิดบุคลิกที่สองจากด้านมืดออกมา

แต่เนื่องจากกรณีของ corn เก็บกดหนักกว่า + สิ้นหวังมากกว่า บุคลิกด้านมืดเลยระเบิดออกมาเร็วกว่า น่ากลัวกว่า และอันตรายมากกว่า ส่วนเคียวโกะยังมีโชเป็นที่ยึดเหนี่ยวมาเรื่อยๆ จนมาฟิวส์ขาดเพราะโช

แต่มองจากอีกแง่ ความจริงการที่เคียวโกะระเบิดออกมาเป็นวิญญาณแค้นก็น่าเหวอไม่แพ้เรนเลยแหละ...

ความจริงแล้วการอดทน... อดทนจนเก็บกด แล้วก็ระเบิดออกมา เป็นลักษณะปกติที่เกิดขึ้นได้ทางจิตวิทยานะคะถ้าหากไม่มีการระบายออกมาบ้าง แต่สองคนนั้นเหมือนกันคืออดทนจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่อยระเบิดออกมา แต่กรณีของเร็นรุนแรงกว่า ถ้ามองแบบที่พี่หลินว่า หนูคิดว่าเคียวโกะเป็นผู้หญิง สิ่งที่เจอในชีวิตคือการกลั่นแกล้ง(แบบที่คุณเธอร่ายยาวให้ป่ะป๊าคูฟัง) แต่ไม่เคยเจอความรุนแรงจริงๆ ค่ะ แล้วหนูคิดว่าพ่อแม่โชก็ดูแลเคียวโกะดีด้วยแหละค่ะ เป็นเจ้าของเรียวคัง แสดงว่าอยู่ติดบ้าน มีเวลาให้กับเคียวโกะมากกว่าที่คูมีเวลาให้กับคุอง แล้วเคียวโกะยังมีโลกเทพนิยายที่สร้างขึ้นมาเองเพื่อช่วยให้เธอหนีจากความจริงได้เป็นระยะๆ (บวกกับหินคอร์นด้วยแหละค่ะที่ช่วยเคียวโกะระบายความทุกข์) ส่วนโช... ปล่อยไป ไม่ใช่ที่พึ่งสำหรับเคียวโกะเลยเวลาคุณเธอถูกกลั่นแกล้ง (เชอะ) ส่วนคุอง แค่ดูจากภาพย้อนอดีต คิดว่าเรื่องที่เจอมาคงไม่ใช่แค่ถูกไล่ออกอย่างเดียว แต่คงถูกเด็กผู้ชายด้วยกันกลั่นแกล้งเหมือนกัน แล้วการกลั่นแกล้งของเด็กผู้ชายอเมริกัน แค่เท่าที่ดูจากสื่อต่างๆ ของอเมริกาส่วนใหญ่แล้วมีความรุนแรงค่อนข้างมากค่ะ แล้วเป็นเด็กผู้ชายด้วย คงมีเรื่องชกต่อยเข้ามาปนกับเรื่องอันธพาลประจำโรงเรียนหรือประจำถิ่นด้วยแหละค่ะ บวกกับประเด็นเหยียดสีผิวที่ไปเจอมาอีก (ซึ่งหนูก็ยังงงๆ อยู่นะคะ เพราะแถวฮอลลิวู้ด แคลิฟอร์เนียนี่ออกจะเป็นดินแดนพหุวัฒนธรรม คนจีน คนญี่ปุ่น คนแอฟริกา คนอาหรับ มีอยู่หลายเชื้อชาติมาก ไม่น่าเหยียดผิวกันออกนอกหน้า) ผลก็เลยออกมา คุองเลยทำในสิ่งที่รุนแรงกว่าที่เคียวโกะทำ (วิญญานแค้นของเคียวโกะแค่หลอนๆ ชวนขนลุก แต่เคียวโกะก็ไม่เคยทำอะไรน่ากลัวจริงๆ นอกจากพยายามบีบคอโช) คุองควบคุมด้านมืดของตัวเองไม่ได้เลย พอหลุดเมื่อไหร่สติหลุดก็อาละวาดออกมา ปัญหาจริงๆ ของคุอง หนูคิดว่าเก็บเอาไว้ อดทนแล้วไม่หาทางระบาย ไม่หาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองจากความทุกข์ แถมพ่อแม่ไม่มีเวลาให้ จนมันโตเป็นก้อนใหญ่แล้วหลุดออกมาอาละวาด แล้วก็ไม่หาทางสลายก้อนนั้นไป ทำเป็นเหมือนกับก้อนนั้นไม่มีตัวตนอยู่ เมื่อถึงเวลาจริงๆ เลยระเบิดออกมาแบบควบคุมไม่ได้ ความจริงก็ยังแอบไม่เข้าใจเร็นอยู่นะคะ ในเมื่อยังจัดการปัญหาตัวเองไม่เคลียร์เลย ยังจะไปรับบทแบบนั้นมาอีก (ดีแล้วล่ะค่ะที่ลอรี่ให้เคียวโกะตามประกบ)

ความจริงแล้วการอดทน... อดทนจนเก็บกด แล้วก็ระเบิดออกมา เป็นลักษณะปกติที่เกิดขึ้นได้ทางจิตวิทยานะคะถ้าหากไม่มีการระบายออกมาบ้าง

ก็ใช่ แต่โดยมากคนทั่วไปเขาจะหาทางระบายออกได้ไม่ถึงกับเป็นแบบสองคนนี้

ส่วนโช... ปล่อยไป ไม่ใช่ที่พึ่งสำหรับเคียวโกะเลยเวลาคุณเธอถูกกลั่นแกล้ง (เชอะ)

ก๊ากกก

ซึ่งหนูก็ยังงงๆ อยู่นะคะ เพราะแถวฮอลลิวู้ด แคลิฟอร์เนียนี่ออกจะเป็นดินแดนพหุวัฒนธรรม คนจีน คนญี่ปุ่น คนแอฟริกา คนอาหรับ มีอยู่หลายเชื้อชาติมาก ไม่น่าเหยียดผิวกันออกนอกหน้า

ก็เรื่องนี้เป็นการ์ตูนนี่ ข้อมูลบางอย่างอาจจะไม่แน่นได้ ^^

คุองควบคุมด้านมืดของตัวเองไม่ได้เลย พอหลุดเมื่อไหร่สติหลุดก็อาละวาดออกมา

พี่ว่ายังไม่ถึงขั้นนะ ยังไม่ถึงขั้นอาละวาดกัดแหลกไม่เลือก แต่เหมือนจะเน้นเล่นงานใส่คนที่มุ่งเข้ามาเล่ยงานมากกว่า เพราะตอนที่ริคเข้าไปห้าม คุองก็ไม่ได้ทำอะไรริค และในกองถ่าย เขาก็ไม่ได้มุ่งทำร้ายคนอื่นนอกจากมุราซาเมะ

ปัญหาจริงๆ ของคุอง หนูคิดว่าเก็บเอาไว้ อดทนแล้วไม่หาทางระบาย ไม่หาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองจากความทุกข์ แถมพ่อแม่ไม่มีเวลาให้ จนมันโตเป็นก้อนใหญ่แล้วหลุดออกมาอาละวาด

พี่ว่าคุองก็ยังมีริคเป็นที่ปรึกษาไง แต่ก็เห็นกันชัดๆ แล้วล่ะนะว่าแค่นั้นยังไม่พอ

ความจริงก็ยังแอบไม่เข้าใจเร็นอยู่นะคะ ในเมื่อยังจัดการปัญหาตัวเองไม่เคลียร์เลย ยังจะไปรับบทแบบนั้นมาอีก

พี่คิดว่า เรนคงจะคิดว่าผ่านมาตั้งห้าปีแล้ว เขาน่าจะสามารถเอาชนะคุองได้แล้ว ถึงได้ลองเผชิญหน้ากับคุองดู เพราะตอนแสดงบทคัทสึกิที่แพล็มๆ คุองออกมา เรนก็สามารถควบคุมได้ดี ตอนลองแสดงเป็น B.J. ให้ผู้กำกับดู ก็ไม่มีปัญหาอะไร เลยคิดว่าน่าจะพอไหวล่ะมั้งนะ

เริ่มรู้สึกว่าคนอื่นจะไม่กล้าเข้ามาคุยแทรกรึเปล่าคะเนี่ย ทิศทางการสนทนาเริ่มออกแนววิเคราะห์เจาะลึกขึ้นเรื่อยๆ เร็นกับเคียวโกะเหมือนกันเยอะค่ะ ถึงเป็นคู่สร้างคู่สมกันได้ค่ะ เป็น perfectionist ทั้งคู่ แสดงเก่งสุดๆ ทั้งคู่ ชอบเก็บปัญหาของตัวเองไว้กับตัวเอง ไม่ค่อยยอมระบายออกมา (อย่างเคียวโกะ ขนาดกับโมโกะซังยังไม่เล่าหลายๆ เรื่องให้ฟังเลย) ด้านมืดของเร็นหลุดจากการควบคุมก็อันตรายมากค่ะ แต่ก็อย่างที่พี่หลินพูดแหละค่ะ ยังเลือกคนที่มุ่งเล่นงาน ความจริงแล้วตอนที่หลุดรอบแรกที่เจอกับแก๊งค์อันธพาลมาจีบเคียวโกะ เพราะเคียวโกะถูกผลักจนล้มพี่แกก็เลยฉุนกึกขึ้นมา ส่วนมุราซาเมะก็เพราะไปเหยียบกับระเบิดเข้าจริงๆ แหละค่ะ เร็นยังต้องศึกษาปัญหาตัวเองให้ถ่องแท้ด้วยแหละค่ะ ผ่านมาตั้งห้าปี แต่สำหรับหนูมันเหมือนกับทิ้งมันไปชั่วคราวเท่านั้นเอง ที่เร็นไม่เคยหลุดอะไรออกมาเพราะตลอดเวลาที่แสดงอยู่ที่ญี่ปุ่น แสดงตัวเป็นสุภาพบุรุษตลอดกาล ไม่เคยแสดงบทแนวๆ นี้ ได้นับการยอมรับนับถือ แล้วก็คงไม่มีโอกาสที่คนอื่นจะมาเหยียบกับระเบิดได้ง่ายๆ แต่ตอนรับบท bj อยู่ในฐานะนักแสดงปริศนาไร้ชื่อเสียงเรียงนามที่มีบุคลิกและเบื้องหลังแบบนั้น มีโอกาสที่จะมีคนเหยียบกับระเบิดง่ายกว่าเยอะ อย่างน้อยตอนนี้เคียวโกะก็รู้แล้วล่ะค่ะว่ากับระเบิดของเร็นคืออะไร แล้วมุราซาเมะก็น่าจะรู้แล้ว ปัญหาระหว่างการถ่ายทำเรื่องใหม่น่าจะสงบได้ชั่วคราว (แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น)

อ่านเรื่องนี้เหมือนกันค่า ชอบมากๆๆๆ เลย ถึงตอนแรกๆ ที่ดูจะรู้สึกว่า "เรื่องอะไรฟระ ไม่นาดูเลย" ก็เถอแต่พอเริ่มเข้าช่วงที่เคียวโกะได้แต่งตัว แบบญี่ปุ่นสินะตอนแรก ก็เริ่มสนุกค่ะ ตอนนี้ก็กำลังแปลลงเว็บอยู่เหมือนกัน ^^